Берәү танышына кунакка килә. Хуҗа белән бик сөенешеп күрешәләр.
– Хатын, кунакка урын-җир әзерлә, тавык суярга куш, төшке аш әзерлә! – ди ир.
Хатыны энәле розалар сибелгән җәймә өстенә матрас, аның өстенә юрган һәм аннан соң гына мендәр куя.
Бер көн үткәч, хуҗалар кунакның мендәрен, ике көннән соң матрасын ала. Дүртенче көнне ул хуҗалар янына килә.
– Ни эшләп бездән китәсең? Нәрсә булды? Кал инде, – ди ир белән хатын.
Кунак болай дип җавап бирә:
– Сез миңа бер начарлык та эшләмәдегез һәм мин иртә дә китмим. Мендәремне алып куйгач та китәргә тиеш идем инде.
