Кайчак юк кына нәрсәдән кәеф китеп, я булмаса, бөтенләй, төшенкелеккә бирелгән чаклар һәркемгә таныштыр. «Бар көчеңне җыеп торып бас!» – дип җырлыймы әле Илсөя Бәдретдинова? Шулай да, бүгенге сәхифәбез кунаклары кәефсез чакта нишли? Төшенкелеккә ничек бирелмәскә?
Нәфисә Сабирҗанова, журналист, шагыйрә:
– Тормышымның кайсыдыр бер мизгелендә башыма шундый уйны сеңдереп куйдым: үткәннәр турында артык уйламаска кирәк. Үткән – беткән! Аны кайтарып та, үзгәртеп тә булмый. Син үзгәртә алмаган әйбер өчен кайгырудан ни файда? Шуны аңласаң, җиңел булып китә. Теләсә нинди начар әйбернең дә яхшы ягын табарга була. Кап-карадан да хәтта! Тырышып эзләргә генә кирәк. Гап-гади мисал: мин узган ялларда бер мәҗлестә булдым. Анда күп итеп, тәмле итеп ашарга туры килде. Бүген уйлыйм: килограммнар да арткандыр, ашказаным да борчый бит. Ә аның каравы мин рәхәтләнеп ял иттем! Үземә ял итәргә ирек бирдем. Мин үземне әнә шулай тынычландырып, теләсә нәрсәнең рәхәтен табарга өйрәнгән кеше.
Күңелем төшкәндә – андый чаклар булып тора – балаларымны, оныгымны, иремне, дусларымны уйлыйм. Халкыма да кирәк бит әле мин, дим. Мин үлеп киттем, ди, ә алар нишли? «Җитте, тор, Нәфисә! Юын, чәчләреңне тара да алга», – дип, үземне торгызырга өйрәндем.
